مدیونید اگه ...

سلام

همین اول بگیم که مدیونید اگه فکر کنید که محتوای این پست ، کوچکترین

ارتباطی با نتیجه انتخابات هفته پیش هیئت مدیره انجمن داره و ما از ترس

از دست دادن عنوان فخیمه "کلیددار وبلاگ انجمن" اومدیم اینجا و یه پست

رو اختصاص دادیم به شعر آقای بخشایشی.

و از اون مدیون ترید اگه پست های بعدی رو هم که به شعرهای آقایون  

 ادریس زاده و صفرزاده قراره مزین بشه ، در همین راستا ارزیابی کنید.

حالا ممکنه توی بعضی جاها ، نیت ها خالص نباشه و یه منظورهایی 

در پس گرامیداشت روسا انجام بشه ، اما اینجا که از اونجاها نیست.

و اما شعر و شاعر :

روال پست های شعر و شاعریمون  توی خونه قبلی  اینجوری بود که

اول یه ذره درباره شاعر اطلاعات میدادیم و بعد می رفتیم سراغ شعر.

اما در این پست احتمالا نمیتونیم خیلی اطلاعاتمون رو بروز بدیم درباره شاعر.

چون اولا : برخی از اطلاعات بزرگان حساسه و خیلی نمیشه ردی ازشون

به جا گذاشت در اماکن عمومی ، مث سن و سال روسا.   

دوما : دلمون نیومد به هر طریق پیوند بزنیم بین رشته های کامپیوتر و   

 ادبیات و اشتغال در پیام نور و هیئت مدیره  و شعرهای آقای بخشایشی.

سوما : دیگه وقت نیست و بی خیال بقیه دلایل و بریم سراغ شعر :

دلواپسم دلواپس یک مرد ، دلواپس یک زن که می ترسد
وقتی حواسم هست می خندد ، وقتی حواسم نیست می لرزد
تنهایی ام چیز غم انگیزی ست ، تنهایی یک مرد در بن بست
مثل هراس باغ از طوفان ، تنهایی ام با من همیشه هست 
بن بست یعنی ابتدای زخم ، یعنی تو را دیگر نفهمیدن
با این زمستانی که در راه است ، لطفی ندارد بی تو خندیدن
این ابتدای ترس و ویرا نی ست ، یکدفعه می بینی هوا بد شد
وقتی بدون هیچ هشداری ، مرگ آمد و از روی ما رد شد
مرگ آمد و آوازها مردند ، دیوارهایی تازه روییدند
بر شانه های زخمی ضحاک ، هی مارهایی تازه روییدند 
یک مشت باغ گمشده در برف ، زیبایی آبادی من شد
دلتنگم از روزی که دلتنگی ، همراه مادرزادی من شد
بانوی من دلواپسی خوب است ، دلواپس مردی که عاشق مرد
تو آمدی انگار جادو شد ، تنهایی اش را باد با خود برد

و در آخر این که ترجیحا شعرهای آقای بخشایشی رو از زبون خودشون

بشنوید ، از ما گفتن بود.